Donderdag 16 augustus: Waar is het tasje?

Toen we gister voor het naar bed gaan wat spullen opruimden, kwamen we tot de conclusie dat het tasje van Tanneke ontbrak. Dat was niet best, want daarin zitten onder andere onze tickets, haar paspoort en pinpasjes en de fototoestellen van de jongens. Koortsachtig probeerden we te bedenken waar we het voor het laatst hadden gehad. Even vreesden we dat het nog bij Hopewell Rocks zou liggen, maar al snel bleek het restaurant de meest logische plaats. Het was te laat om er nog naar toe te gaan. Bovendien lagen de jongens al lekker te slapen en mijn GSM had weer geen dekking, dus zat er niets anders op eerst te gaan slapen en morgen verder te kijken. Het werd een onrustige nacht waarin diverse scenario’s door ons hoofd spookten.

We waren dus ook vroeg op en lichtten de jongens in. Kees was bang dat we nu nooit meer naar Nederland mochten en als Tanneke niet direct mee zou mogen, zou hij ook blijven. Ik had er wel vertrouwen in dat we het tasje terug zouden krijgen, maar wilde wel zo snel mogelijk naar Alma terug. Nog nooit waren we zo vroeg (rond negen uur) van de camping. Het leek wel of er meer tasjes gezocht moesten worden, want er waren nog meer kampeerders vroeg op de been. Rond kwart over negen stonden we voor het restaurant, maar dat was nog gesloten. Ook op de bel bij de medewerkersingang werd niet gereageerd. De eigenaresse moest echter wel boven het restaurant te wonen, want volgens een voorbijganger konden we het achterom ook proberen. Daar zat geen bel. Ik besloot naar de naast gelegen Tourist Information te lopen om even te kunnen bellen, maar ook de was tot tien uur dicht. Toen we terug kwamen bij het restaurant zagen we dat de medewerkersdeur half open stond. Dus riepen we nog maar een paar keer door de deur en uiteindelijk verscheen de eigenaresse. Ja het tasje was gevonden en zij raakte ook altijd van alles kwijt. Even later stonden we uitgebreid te bedanken met het tasje weer in onze handen.

Weer terug bij de camper controleerde ik met hulp van de chauffeur van de camper die gister ons plaatsje had bezet en nu toevallig weer langs kwam, het oliepeil: alles in orde. Vervolgens tankten we propaan en controleerden de bandenspanning: ook in orde. Daar hoeven we ons niet meer druk om te maken.

Nu was het tijd voor de dingen die we eigenlijk hadden willen doen. We reden dus het park weer in naar Point Wolfe. Hier heeft vroeger aan de kust een houthakkersdorpje gelegen. Er is alleen nog een overdekte brug (“covered bridge”) en de fundamenten van de houtzagerij. Vanaf dit punt wandelden we de Coppermine Trail, naar een verlaten kopermijn die zo’n 100 jaar geleden in bedrijf is geweest. Onderweg zouden we ook moeten kunnen genieten van mooie uitzichten over de baai, maar helaas hing er laag hangende bewolking boven het water, zodat we alleen uitzicht op mist hadden. Het was wel een mooie wandeling over een aantal beekjes, naar de resten van de mijn.

Tegen één uur reden we het park weer uit. Op de parkeerplaats van de Hopewell Rocks aten we een boterham en daarna reden we via Moncton een stukje over de snelweg (highway 2) naar Amherst Nova Scotia binnen. De laatste Canadese provincie van onze vakantie. Vanaf Amherst volgden we (via de 6) de Sunrise trail, dit is de route die de noordkust van dit deel van Nova Scotia volgt. Het landschap is heel anders, veel wijdser, want het is vlakker. Tanneke probeerde dit met wat foto’s vanuit de camper vast te leggen. In Pugwash stopten we nog voor een ijsje en daarna reden we snel door naar de camping bij Brule die we hadden uitgezocht.

We werden door weer een vriendelijke meneer ontvangen, die ons vertelde dat we het water twee minuten moesten koken voor we het eventueel dronken. De camping ligt prachtig aan de kust, maar is wel heel open. Het is jammer dat er voor vannacht en morgen regen wordt voorspeld, maar dat hoort er ook bij. Iedereen is moe van de afgelopen dag en nacht, dus gaan we vroeg slapen.