15 augustus: Hopewell Rocks en Fundy

Vanmorgen aten we ons ontbijt lekker in de zon aan de picknicktafel. We wilden vandaag de dag even rustig beginnen. Nou ja… rustig. Richard zat met z’n laptop weer bij de mevrouw van de camping, ik zou nog even een was doen, bedden verschonen (?!) en de hut een beetje schoonmaken. De jongens verkenden de camping. We dronken nog even wat en toen vertrokken we richting de Hopewell Rocks bij hoogtij. We waren vooral benieuwd naar de kustvogels die massaal naar de North Beach zouden komen. Dat moet een waar spektakel zijn: om te zien maar ook om te horen, was ons gisteren verteld. Het gaat dan om de zogenaamde sandpipers (komen niet voor in Nederland), die tussen half juli en half augustus de kust bij Hopewell Rocks aandoen. Naarmate het water stijgt hebben de vogels minder ruimte en komen dan op het laatste droge kuststrookje zitten. Ze houden niet van water maar ook niet van gras dus ze moeten met z’n allen met steeds minder ruimte toe. En af en toe komen er nog kleine zwermpjes invliegen, verdreven door het stijgende water om zich aan te sluiten bij de massa. De gids had gisteren verteld dat op een gegeven moment de hele zwerm, naar schatting een kwart miljoen vogels, op zou vliegen om weer neer te strijken op het laatste ‘ruime stuk’ kust. Dat zou een heel bijzonder gezicht zijn en ook een heel mooi geluid. Ook zouden er roofvogels komen, waardoor de boel ook weer zou opvliegen. Dat wilden we dus wel zien. Toen we kwamen ging het water net stijgen, dus voor het water op z’n hoogste punt was, moesten we wel even geduld hebben. We zagen al zwermen komen aanvliegen. Een mooi gezicht. De kuststrook werd steeds smaller, de grond zag werkelijk grijs van de vogels. Mensen die net kwamen aanlopen, dachten dat het een stuk gravel was. Nee, dat zijn sandpipers. We hebben gewacht en gewacht maar helaas voor ons kwam de meute niet meer in zijn geheel over vliegen: de natuur laat zich niet dwingen… maar dat wisten we al.

We hadden vanmorgen nog even bij het opkomend tij bij de Flowerpots gestaan en liepen nu terug om te kijken hoe het was bij hoogtij. Vooral Derk en Kees vonden dat een hele ervaring. Daar hadden ze net nog gelopen en nu stond er een heleboel water! Inmiddels was het weer ook een beetje minder geworden. We hadden al lang staan wachten, de zon was weg, we begonnen het zowaar een beetje koud te krijgen. Eenmaal terug op de parkeerplaats begon het zowaar wat te regenen. In de camper aten we een boterham en toe reden we richting Fundy National Parc. Het was inmiddels 15.00 uur geweest. We reden naar Alma, over de 114. Onderweg zagen we een aantal adelaars vleigen. Bij de ingang van het park, vroegen we of er nog een plekje was voor onze camper op een van de campings binnen het park: geen probleem. We staan nu op de Chignecto camping, plaatsje 80.

Na de camping verkend te hebben, besloten we even naar het Visitors Centre te gaan. Dat stelde in vergelijking met de voorgaande parken niet veel voor. We kochten voor Kees ook nog een T-shirt met ‘footprints of Canada’, allemaal dierensporen. (Ja, ook die van een Moose!)

We hadden besloten om vandaag maar eens kreeft te gaan eten. We zitten in het kreeftenseizoen en van alle billboards lachen kreeften je toe. Het moest er maar eens van komen. Uiteindelijk vonden we het restaurant, dat Richard en ik vanmiddag al zagen: (‘Family Dining’ stond er op het bord.) Drie kwartier later lagen er vier kreeften ons lief aan te staren vanaf onze borden. Gereedschap erbij. Een papier erbij over hoe te handelen dus het feest kon beginnen. Alleen Kees vond het niet lekker, maar ik denk dat hij het ook een beetje zielig vond voor het beest. (Kees at een paar jaar geleden in Frankrijk een heel bord grote garnalen leeg, qua smaak zit dat niet heel ver af van de kreeft.) Het was weer een hele ervaring en ook wel gezellig! We reden weer terug naar onze camping…onze plaats was ingenomen door een echt hele grote camper, een soort vrachtwagen. Er bleek bij het inchecken een foutje gemaakt te zijn. Deze camper had op nr 82 moeten staan, maar de mevrouw bij het hokje had op de plattegrond nummer 80 omcirkeld en wij waren niet thuis. Het zijn hele vriendelijke mensen, ze wilden best hun bak verplaatsen maar klein als wij waren, namen wij genoegen met plaats 82. We staan nu nog dichter bij het toiletgebouw maar in het donker kun je je eigen camper nog niet vinden. Wat zijn die campings in Canada donker!