22 augustus: Nog een mooie wandeling

Het was weer een frisse nacht (zo’n graad of acht). Buiten was het lekkerder dan binnen toen we wakker werden. Dus ontbeten we weer lekker buiten, hoewel we na een tijdje toch wel erg lastig gevallen werden door vliegende beestjes. Zoals gebruikelijk verlieten we deze camping ook weer rond een uur of tien. Het is wel opvallend hoe verknocht de Canadezen aan hun auto zijn. We stonden op deze camping niet meer dan 100 meter (maar waarschijnlijk minder) van het toiletgebouw, maar toch gingen onze buren met de auto naar de het toilet. Het was niet voor het eerst dat we dat op een camping zagen.

Tussen Sheet Harbour en Halifax ligt nog zo’n 130 kilometer Marine Drive, grotendeels langs de kust met hier en daar mooie stranden of andere provincial parks aldus de boekjes. Tanneke had in één van de gidsen haar oog laten vallen op het Taylor Head Provincial Park. Daar zouden mooie wandelingen en mooie stranden zijn. Dit park lag al na een kleine afstand, dus nadat we getankt hadden, reden we een gravelweg op. Er was niet veel te zien, dus reden we nog maar even door, want er zou toch wel een parkeerplaats volgen. Een eind verderop stond een huis, dus reden we nog evendoor en uiteindelijk was er toch een parkeerplaats, met een informatiebord, toiletten, kleedkamertjes en een bakje met foldertjes en eenkaart van de omgeving. Er stonden al meer auto’s en ook een Cruise Canada camper.

Er waren diverse interessante wandelingen. De headland wandeling was het langst (er stond 5 uur voor). Een andere wandeling (Spry bay) volgde een deel van dat traject, maar was twee uur korter. Vijf uur leek ons wat veel. We besloten te lopen tot de splitsing, daar konden we dan bepalen of we de lange of de korte route zouden vervolgen. Het was weer een mooie wandeling. De ondergrond, veel boomwortels en grote keien en daartussen veel nattigheid, leek wel op de Mizzy Lake Trail in Algonquin.

In het eerste liepen we langs een deel van de baai dat door een zandbank werd afgeschermd. Dat was rustig water. Daarna staken we het schiereiland over door het bos. Aan de andere kant was de kust wat woester en dus weer heel anders. De vele stenen nodigden uit tot klauteren en steentjes gooien. Het pad liep verder over het “strand”. Daar zagen we nog een (versteende?) zeeëgel liggen, naast de onvermijdelijke krabbenresten. De kuststrook is hier weer anders begroeid met een mengeling van heide, gras en diverse lage bessenstruiken. Daarna gingen we weer het bos in. Op een open plek zag ik een soort orchideeën, die bij nader inzien vleesetende planten bleken te zijn. Ze leken op een Aronskelken. We moeten de foto’s maar eens met plaatjes in de boeken vergelijken.

Tussen 2 en 3 waren we weer terug bij de camper. Eigenlijk wilden we ook nog wel even zwemmen. Het was ondertussen wel lekker warm geworden en daarom besloten we dat maar direct hier te doen. Dus in de camper de zwemkleren aan (handig zo’n camper) en weer naar het strand. We waren niet de enigen, maar het was zeker niet druk en in het water al helemaal niet. Al snel was duidelijk waarom. Het water was ijskoud. De jongens waren zo dapper om er nog helemaal in te gaan, wij beperkten ons tot bootje baden. Daarna bouwden de jongens zandkastelen en zaten wij lekker op het strand. We zagen onder andere een stern regelmatig als een steen het water in duiken om visjes te vangen.

Na een uur besloten we de laatste etappe te rijden. Bij Halifax was het nog druk (voor candaese begrippen) en moesten we nog even goed opletten om de juiste afrit te pakken, maar even na zes stonden we bij de KOA camping. Na even zoeken bleek er nog precies één plaats met water en elektriciteit te zijn. De stroom aansluiting zat te ver, dus ik ging nog even terug voor een verlengsnoer. Daar werd me gevraagd hoe laat we de camper wilden laten inspecteren: Cruise Canada bleek op de camping gevestigd. Dat was makkelijk. Nu konden we afspreken dat we de camper rond een uur of één zouden inleveren en daarna mochten we nog rustig tot het eind van de middag blijven, voordat er een taxi gebeld zou worden die ons naar het vliegveld gaat brengen.

We aten ’s avonds zoveel mogelijk de restjes en stookten van ons brandhout nog een mooi vuurtje voordat we voldaan voor de laatste keer onze bedjes in de camper opzochten.