23 augustus: naar huis

Aan alles komt een einde of zoals Nelly Furtado zingt: “All good things come to an end.” En zo ook deze vakantie. Vandaag was het opruimen, inpakken en schoonmaken geblazen. Niet het gezelligste stukje van de vakantie. Derk en Kees stuurden we op pad om zichzelf te vermaken op de camping. Er was gelukkig een speeltuin. Ze kregen ook nog een paar dollar mee om in de recreatiehal een spelletje te doen en later om een skelter te huren.

Ik was erg benieuwd hoe we alles weer in de koffers zouden krijgen, ,maar dat viel erg mee. Afgezien van de stoeltjes, het droogrekje, een paar oude handdoeken die we hiervoor speciaal hadden meegenomen en een paar restjes etenswaren hebben we niets achter hoeven laten. Naast de T-shirts konden dus ook doucheschuim en bijvoorbeeld zout en peper mee terug naar Nederland.

Om één uur waren we klaar en na het dumpen van de tanks konden we de camper inleveren. Het deed wel even zeer om de medewerker van Cruise Canada de sleutels te overhandigen zodat hij onze C-30 naar de goede plaats kon rijden. De camper werd geïnspecteerd (vooral de voorruit) en er werden geen problemen gevonden. Dat er in de bagageruimte water was blijven staan, zoals we vandaag ontdekten was ook niet de moeite.

Onze bagage konden we stallen in een andere RV. Dit was een C-25, daar hadden we ons ook prima mee kunnen redden. Het was mooi weer dus we zetten onze stoeltjes buiten en namen een boek of de laptop ter hand om het weblog en de foto’s bij te werken. Ondertussen maakten we nog een keertje popcorn en dronken nog wat restjes op.

Tegen vijf uur trokken we onze reiskleding aan en belden we de taxi. Deze kwam tegen half zes. Het was een “normale” auto, dus ondanks hard persen lukte het niet alle vier de koffers in de bagageruimte te krijgen, dus moest er één voorin en wij met z’n vieren achterin, vervolgens ging het in racetempo naar het vliegveld. Op het vliegveld konden we bij een “paal” zelf inchecken en daarna onze koffers inleveren. We zaten vrij ver achterin het vliegtuig, drie stoelen op een rijtje en één er achter. Bij het inleveren van de koffers vroegen we naar een goed restaurant op het vliegveld. We aten in een soort pub en liepen daarna naar de gate. Daar moesten we nog even wachten. Kees en Derk begonnen nu toch wel moe te worden. Gelukkig vertrok het vliegtuig keurig op tijd. We waren nog maar net weg of Kees viel in slaap. Derk had er net als wij wat meer moeite mee. We zaten achter in het vliegtuig, daar was het druk met stewardessen. Toen het licht uitging sliepen we toch allemaal nog wel even. Maar omdat de vlucht van Halifax naar Londen nog geen vijfeneenhalf uur duurt, was dat maar kort, want al snel kwam het ontbijt.

Op Heathrow moesten we weer met de bus en door de security check. Dat ging weer niet heel snel, maar ook niet heel langzaam. Bij alle controles moest ik steeds gefouilleerd worden. Op Halifax bleek de wikkel van mijn kauwgum verantwoordelijk voor een “piep”, maar dat was op Heathrow ook niet het probleem. Bij de gate was het wat chaotisch want de beeldschermen waren uit. Toen het boarden begon, profiteerden wij weer van onze status van ouders met jonge kinderen, we mochten weer het eerst aan boord. Op Heathrow was het wat drukker, we moesten even wachten voor we daadwerkelijk opstegen, maar toch landden we tegen half twee.

Bij de bagageband belde onze taxichauffeur al, of we waren geland. Hij pikte ons op bij het meeting point van Schiphol. De meeste vertraging liepen we op in de laatste 50 kilometer van onze reis, want op de A4, A10 en A1 stonden diverse files. We waren pas tegen half vier thuis. Tot onze verrassing zaten mijn ouders binnen op ons te wachten, met een bloemetje, een kopje thee en een stuk oranje koek. Ze bleven maar kort zodat we konden beginnen met uitpakken. We zijn weer thuis.