14 augustus een drukke dag

Gister hadden we in Kouchibouguac gefietst, maar we wilden er ook nog een wandelingetje maken. Onze permit was geldig tot 12 uur, dus mocht het geen al te lange wandeling zijn. We kozen voor Claire Fontaine, een rondje van 3,3 kilometer te lopen in één à anderhalf uur (volgens de folder) een eindje terug langs de 117. Op het punt waar het rondje splitste (linksom of rechtsom) vroegen we de jongens welke kant op en uiteraard wezen ze allebei een andere kant. “OK”, dachten we, “dan splitsen we hier en ontmoeten we elkaar weer halverwege.” Zo liep Derk met Tanneke tegen de klok in en Kees met mij met de klok mee. Het rondje liep weer langs zoutmoerassen dus de insect repellent was hard nodig. Onderweg zagen we wel sporen en uitwerpselen van Moose, maar het beest zelf bleef weer onvindbaar. Wel zagen we wat reigers en eekhoorns. Halverwege wisselden we ervaringen uit, dronken wat en zetten onze wandeling voort. Een uurtje na de start waren we alle vier weer terug bij de camper.

We lieten Kouochibouguac nu achter ons om richting Moncton te gaan. Via de 117 kwamen we weer op de 134. Vlakbij de aansluiting met de snelweg (highway 11) dronken we koffie bij Tim Hortons. We waren weer terug in de bewoonde wereld, want mijn GSM had ook weer dekking. Dus maar even het thuisfront laten weten waar we waren.

We wilden niet de snelweg, dus reden we eronder door (via de 495), naar de 470 die ons naar de 490 zou brengen die recht naar Moncton gaat. De 470 was een wat hobbelige weg met af en toe mooie uitzichten, bij de kruising met de 490 was het wel even schrikken, want die was niet verhard. Niets op de kaart had aanleiding gegeven dat we dat konden vermoeden, het was een gewone “oranje” weg. Hopelijk zou het niet te lang zijn. De grote vrachtwagen achterons volgde de zelfde weg, dus het zal wel goed zijn. Toch duurde het nog een kilometer of 10 voor het eindelijk weer verhard werd. Daarna ging het recht toe recht aan naar Moncton over glooiende wegen waardoor we af en toe mooie vergezichten voor ons hadden. Vlak voor Moncton sloegen we af in de richting van magnetic hill. Dat is een heuvel waar het lijkt of je auto heuvelop rijdt zonder gas te geven.

We moesten even zoeken voor de goede ingang. Magnetic hill is ondertussen ingebouwd in diverse pretparken en dierentuinen. Voor 5 dollar mag je je auto bij een witte paal langs de weg zetten. Vervolgens zet je hem in zijn vrij en rol je zomaar heuvel op. Personenwagens doen dat achteruit, wij mochten met onze grote bak even doorrijden en keren. Het is wel een grappig effect ondanks dat we niet helemaal naar boven kwamen.

Vanaf magnetic hill reden we door in de richting van downtown Moncton onder andere om boodschappen te doen. Dat lukte bij een hele grote Sobeys. Daar vroegen we ook maar even wat een handige manier was om naar downtown Moncton te gaan, Het bleek dat Moncton eigenlijk niet zo heel veel te bieden heeft. Omdat Tanneke eigenlijk graag haar bril recht wil laten zetten reden we toch maar even door om via Main street langs de rivier naar de brug over de rivier te rijden. Tanneke zat erg goed op te letten en zag net op tijd dat er een viaduct kwam dat te laag voor ons zou zijn, dus reden toch maar via de nieuwe rondweg verder en lieten Moncton liggen.

Eenmaal over de rivier zetten we koers naar het zuiden via de 114 in de richting van de Hopewell Rocks. Dat is een groep spectaculair afgesleten rotsen die bij eb droogvallen en er bij vloed uit zien als eilanden in de oceaan. Als ze droog staan lijken het wel bloempotten, daarom heten ze ook wel de flower pot rocks. We kwamen er aan tegen het eind van de middag en hadden geluk, het was net laag water. Bij laag water kun je namelijk een heel eind over de oceaanbodem wandelen, helemaal rond de kaap, waarbij je op één plaats een stukje moet klauteren. Aan het begin moesten we nog even wachten tot het water ver genoeg gezakt was, maar dat ging heel snel. Binnen een paar minuten viel er een meter droog. Het is echt heel bijzonder om over de bodem van de oceaan te lopen. Om het ook met hoog water te zien, moesten we nog een keer terug komen. Gelukkig zouden we op vertoon van onze kaartjes morgen weer naar binnen mogen.

Ondertussen was het al tegen zeven uur. Als we door zouden rijden naar het Fundy National Parc (zoals eerst de bedoeling zou dat nog een uurtje kosten. We besloten de eerste de beste camping te pakken. Die kwam al snel want binnen een paar kilometer stonden we op Pondorosa Pines. Dat was weer een leuke camping, met hoogstens wat oud sanitair, maar wel met goedkope wasmachines en drogers en met gratis WiFi Internet bij de receptie. We besloten daarom morgenochtend even wat langer op de camping te blijven zodat we daarna naar Hopewell rocks terug konden om het hoge water te bekijken. Vooral de vogels moesten dan bijzonder zijn. We probeerden ’s avonds nog een vuurtje te maken, maar het hout wilde deze keer helemaal niet branden.