12 augustus: Naar New Brunswick

Om kwart voor tien vanmorgen waren we weer op weg naar onze volgende bestemming. We vervolgden onze weg over de 132 richting Pointe-a-la-Croix. Daar is een brug naar New Brunswick. We hadden in het boekje van Quebec gelezen dat er een pontje zou zijn van Miguasha naar Dalhousie. Dat zou een aardige afkorting wezen dus het nachecken waard.

In Miguasha is ook het Parc National de Miguasha. Dit park behoort tot één van Canada’s dertien Unesco World Heritage Sites. Het is ‘s werelds belangrijkste gebied als het gaat over fossielen uit ‘the Devonian Period’. Het leek ons een aardige onderbreking van ons ritje naar New Brunswick. We kochten kaartjes en kregen in het Engels een inleiding en konden daarna zelf de rest van het museum en de kliffen waar de opgravingen gedaan zijn en nog worden gaan bekijken. Er liep nog een groep mensen met een gids in de buurt van ons. Maar deze sprak Frans en als het onderwerp van hetgeen verteld wordt ook niet erg bekend is, is er weinig van te maken (helaas).

We vervolgden onze eigen route en de jongens vermaakte zich met het gooien van stenen in ‘La Baie de Chaleurs’. We zouden net weer wegrijden van de parkeerplaats toen we de Nederlanders, die in Toronto gelijk met ons de camper ophaalden bij Cruise Canada, zagen lopen. Toevallig! We wisten dat ze tot Percé zouden gaan, daar vier dagen zouden blijven en dan weer terug zouden gaan naar Toronto. Maar dat we ze juist hier tegen kwamen, was toch wel bijzonder. We hebben even ervaringen uitgewisseld met deze familie (familie Hoekstra uit Zoetermeer). Zij zaten ook vrij veel in de camper. En vooral de dames achterin vonden dat minder geslaagd.

Ik heb gisteren zelf ook gemerkt dat het nogal uitmaakt of je voor- of achterin zit. Het zicht van achteruit is toch minder. De mensen die voorin zitten, vinden het rijden geen probleem, omdat ze genoeg moois te zien hebben. Achterin heb je ook meer last van gerammel van allerlei huisraad. Vandaag hadden we tussen de borden maar keukenpapier gedaan en dat scheelt enorm qua geluidsoverlast.

Percé was heel mooi geweest. Ze hadden er nu wel een beetje spijt van dat ze niet net als wij zouden doorrijden naar Halifax. In Toronto bleek al dat ze deze optie eigenlijk nooit overwogen hadden maar dat ze dat wel een vondst van ons vonden. Ze hadden vorige week noodweer gehad, die dag dat wij naar Quebec zijn gegaan. Richard heeft in de krant gelezen dat er twee doden zijn gevallen tijdens dat noodweer. We hebben daar dus maar een staartje van meegekregen. We hebben elkaar maar weer en prettige reis gewenst en zijn ons weegs gegaan.

Het pontje was vlakbij het National Parc, maar bleek al een paar jaar niet meer te varen. We moesten dus via de brug. Over de brug moesten we onze klok een uur naar voren zetten want we zijn een andere tijdzone ingegaan. We zitten nu in de Atlantische tijdzone. Een voordeel: het blijft weer een uur langer licht. Gisteren las ik in de krant dat de zon onder zou gaan om 8.03 uur PM. We deden nog wat boodschappen in Dalhousie, aten een boterham in de camper en reden toen door naar camping Murraywood in Petit Rocher, ongeveer 25 kilometer voor Bathurst. Richard werd bij het inschrijven gewaarschuwd dat hij niet raar moest opkijken als hij vanavond kerstliederen hoorde zingen. Vandaag wordt op de camping het zomerkerstfeest gevierd. En inderdaad caravans zijn versierd met kerstverlichting, de kerstslingers zijn van stal gehaald en om 6.00 uur pm was er een kerstdiner georganiseerd voor de vaste seizoensgasten. Hier en daar staat een stel verlichte rendieren en af en toe zie je een kerstman. Verder zie je veel Acadian vlaggen: blauw, wit , rood met ster. Het zal er wel bijhoren!

We zijn nog even naar de ‘zee’ gelopen en hebben genoten van de rust en het prachtige uitzicht. We hebben hier een prima camping aan, het is iets meer dan een parkeerplaats voor groot materieel en morgen trekken we weer verder.