13 augustus naar Kouchibouguac

Gisteravond hadden we weer een typisch camperdillema. Er is hier zoveel te zien en er is te weinig tijd om alles te doen wat we willen doen. Eén van de opties in dit deel is een bezoek aan Caraquet en de nabij gelegen Acadian Historical Village. Bovendien is van 5 tot 15 augustus het Acadian festival en is er op 15 augustus een nationale Acadian feestdag. Allemaal festiviteiten in en rond Caraquet. De hele streek is versierd met vlaggen. Maar ja, we willen vandaag eigenlijk ook naar het Kouchibouguac National Parc. Dat ligt weer zo’n 100 kilometer verder op en daar wilden we ook nog rondkijken. Dus besloten Caraquet toch maar voorbij te rijden. Wellicht is er voor onze grote camper ook niet zo heel veel plaats en we doen Derk en Kees meer plezier met natuur dan met cultuur, vooral als dat laatste in een vreemde taal gaat.

We reden naar de snelweg (highway 11) en passeerden Bathurst, waar we verder koers zetten naar het zuiden op de 8 tot Miramichi. Daar verlieten we de snelweg, die niet al te boeiend was en reden verder over de 117 die op de kaart langs de kust gaat en het Kouchibouguac park van noord naar zuid doorkruist. Het idee was de camper ergens langs de kust op een parkeerplaatsje te zetten en dan een kopje koffie te maken. Het viel echter niet mee een geschikt plekje te vinden. Uiteindelijk lukte het bij Escuminac. Maar toen bleek dat we vergeten waren dat de stopcontacten in de camper alleen werken als we de camper op een elektriciteit hebben aangesloten. Dat werd dus frisdrank. Tot overmaat van ramp waren de donuts die we net daarvoor in een supermarkt hadden gekocht niet lekker. Maar ach het weer was nog steeds prima en het uitzicht had toch ook wel wat.

We reden verder en uiteindelijk het park in. Kouchibouguac is een park rond zoudwatermoerassen in de monding van een aantal , dat wordt beschermd door lange zandbanken of duinen. Het is in tegenstelling tot de vorige parken dus heel vlak, maar wel met meertjes, riviertjes en veel bos. Helemaal aan het andere eind van het park zat het visitors centre. Daar informeerden we naar de mogelijkheden om te kamperen (geen probleem op de camping 12 kilometer verderop) en waar we de meeste kans hadden om moose te zien. Dat zou langs dezelfde weg tegen de schemering wellicht wel lukken. Moose zijn voor ons een soort obsessie geworden. Overal staan borden die waarschuwen voor de aanwezigheid. Een aanrijding schijnt heel onverdelig uit te pakken voor een auto. Maar wij hebben er nog niet één gezien.

We reden door naar de camping. Deze is heel groot, maar ook heel ruim opgezet. We konden een plaatsje kiezen. En nadat we ons hadden geïnstalleerd wandelden we naar het ernaast gelegen Ryan’s waar we voor twee uur fietsen huurden. Ze hadden twee modellen en zelfs Kees paste op het hoogste model (met het zadel in de laagste stand). We hadden een aardig rondje in gedachten en maakten in het begin een paar stops bij wandelpaden en uitzichtspunten. Toen begon de tijd toch wel een beetje te dringen en werd duidelijk dat niet iedereen even lekken op zijn of haar fiets zat. Maar met een paar flinke tempoversnellinkjes kwamen we met wapperende kleren en het zweet op onze rug precies op tijd weer terug. Toch wel leuk en lekker om weer eens te fietsen. Bij het verhuurpunt keken we nog even naar een ground hog. Dat is een knaagdier ter grote van een flinke kat, die wat lijkt op een bever of hele dikke rat. Het schijnt een soort turbo-mol te zijn voor je tuin en is bepaald niet schuw.

Bij de camper besloten we om toch weer een vuurtje te maken en deze keer de steaks erop te braden. Dat lukte wonderwel. Nog even afwassen en toen was het ruim na achten, de schemering zou zo beginnen. Dus stapten we gewapend met fototoestellen en verrekijkers weer in de camper en reden in een rustig tempo terug naar het bezoekerscentrum. Daar keerden we weer om en we reden weer terug. Tegen negen uur waren we weer terug op de camping en weer hadden we geen Moose gezien. Zouden ze echt bestaan of is het een soort monster van Loch Ness? Zie je ze alleen als je er in gelooft?