Zaterdag 28 juli: Familie Stuive
Door: Richard
29 Juli 2007 | Canada, Grimsby
Vannacht waren de jongens afschuwelijk vroeg wakker. Derk al om 2.00 uur en Kees begon om 3.30 uur met spoken. Richard en ik hebben daarentegen goed geslapen. Wel veel wakker maar ook steeds weer in slaap. Om 6.30 uur mochten de jongens het licht aan.
Het ontbijt was uitgebreider dan waar wij ons op ingesteld hadden. Cornflakes, toast, bagels, muffins, sap, koffie, thee, melk en zelfs pindakaas, naast honing en jam. We kwamen niets tekort. Inmiddels had Richard de telefoon in de oplader gedaan en bleek de telefoon een provider gevonden te hebben. Maar de oplader bleek alleen te werken op 220 volt en dus niet hier in Canada. Richard belde Douglas en Yvonne na het ontbijt, om een uur of 9.15. We zouden vanaf vandaag van hun auto (een Pontiac Montana, groot dus) gebruik mogen maken. We kunnen vanaf het hotel, zonder auto, geen kant op. Canada is niet echt ingesteld op wandelaars. Maar we kwamen uit op hun antwoordapparaat. Al snel belde Yvonne ons terug in het hotel en tegen 10.00 uur werden we door haar opgehaald om bij hun thuis een kop koffie te drinken. De jongens mochten in het zwembad in de tuin. Yvonne had al gevraagd of ze hun zwembroek mee wilden nemen. En dat wilden ze natuurlijk wel.
We zaten nog niet aan de koffie, geserveerd in echt Hollands Boerenbont servies, of de jongens spartelden al in het zwembad samen met Bethany. Bethany is de dochter van Douglas en Yvonne en twaalf jaar oud. De jongens speelden vooral met elkaar want engels spreken of in ieder geval proberen te spreken is veel gevraagd. Ze hebben ook nog even, samen met Bethany, met de hond gespeeld. Ondertussen was er contact geweest tussen de diverse families Stuive, hier in Grimsby. Wanneer wij langs zouden komen bij Oom Wiebrand en tante Miny en hoe laat Hilda ons daar zou kunnen treffen. We besloten te gaan lopen naar oom en tante en onderweg een aantal boodschappen te doen. We moesten in ieder geval zonnebrand, anti-muggen spul en een andere oplader voor de telefoon hebben. Richard heeft nu bij ‘Wired entertainment’ een oplader kunnen krijgen voor in de auto en straks voor in de camper. De meneer van de winkel heeft de oplader in zijn eigen auto met onze telefoon geprobeerd. En nu werkt de telefoon weer en zijn we goed bereikbaar.
Bij oom Wiebrand en tante Miny hebben de jongens dubbeldomino gespeeld. Al gauw kwam Hilda. We mochten nog even naar Soest bellen van oom Wiebrand, daar zitten nu Richards ouders. Iedereen, bijna iedereen, moest even aan de telefoon. Kees had er niet zo’n zin in. Vermoeidheid speelde zeker een rol. De jongens waren eigenlijk al niet meer in de stemming om op visite te zitten. De rare nachten eisen hun tol! Hilda vroeg de jongens of ze een eigen fototoestel hadden. Niet dus!
Na dit bezoekje liepen we weer terug naar het huis van Douglas en Yvonne om de auto te halen. Onderweg bezochten we toch nog even de ‘Dutch Store’. Oom Wiebrand bleek daar vlak voor onze komst nog geweest te zijn, in de hoop ons daar al te treffen. Niet dus, daar waren wij, nadat we in de etalage gekeken hadden, gewoon aan voorbij gegaan. Maar de oudste dochter van Douglas en Yvonne, Sarah, schijnt daar te werken, evenals Yvonne zelf. Dus toch maar even binnen gelopen. En inderdaad: Pindakaas, hagelslag en muisjes van de Ruijter. Verder ook washandjes, afwasborstels, koekjes, vleeswaren. Nederlandse boeken, verjaardagskalenders e.d. Erg grappig!
Terug bij Yvonne kregen we de auto mee en zijn we op de Niagara Escarpment geweest bij de Beamer Memorial Conservation Area. (Yvonne had nog iets voor de jongens: voor allebei een wegwerpcamera! In de tijd dat wij gelopen hadden had Hilda dit voor de jongens aangeschaft.). We wilden daar een stukje van de Bruce Trail lopen maar het werd de Lookout trail, een wandelingetje over de Escarpment uitkijkend op Lake Ontario. Een aantal leuke uitzichtpunten. Helaas was het vandaag niet al te helder. We konden niet zo erg ver kijken. Normaal zie je Toronto liggen.
Onderweg kwamen we wel heel veel eekhoorns tegen. De jongens hebben allebei, Kees meer nog dan Derk, de hele wandeling met de camera in de aanslag gelopen. Ze begrepen wel dat zo’n foto van een bruine of zwarte eekhoorn tussen bomen en groen,weinig kans van slagen zou hebben. Dus ze hebben nog geen foto gemaakt. Maar dat gaat morgen zeker gebeuren. Onderweg maakten we een nog een extra ommetje naar de Beamer Falls. Hier bleken we met de auto al langs gekomen te zijn. Deze watervallen waren vandaag niet spectaculair. Blijkbaar was er niet veel neerslag gevallen de laatste tijd, want er liep slechst een miezerig stroompje en het water rook niet heel erg fris. We zagen er ook nog een opvallend geel-zwart gevlekte vogel.
Terug van de wandeling zijn we nog even naar het Niagara Gateway Information centre geweest en hebben daar in het zelfde gebouw een maaltijd genuttigd. Vooral bij Derk was nu de batterij helemaal leeg. Bij terugkomst in het hotel hing er een briefje op de deur: “No vacancy”, het hotel zit helemaal vol. Toen de jongens hun kussen uiteindelijk roken, waren ze allebei binnen twee minuten in dromenland.
Het ontbijt was uitgebreider dan waar wij ons op ingesteld hadden. Cornflakes, toast, bagels, muffins, sap, koffie, thee, melk en zelfs pindakaas, naast honing en jam. We kwamen niets tekort. Inmiddels had Richard de telefoon in de oplader gedaan en bleek de telefoon een provider gevonden te hebben. Maar de oplader bleek alleen te werken op 220 volt en dus niet hier in Canada. Richard belde Douglas en Yvonne na het ontbijt, om een uur of 9.15. We zouden vanaf vandaag van hun auto (een Pontiac Montana, groot dus) gebruik mogen maken. We kunnen vanaf het hotel, zonder auto, geen kant op. Canada is niet echt ingesteld op wandelaars. Maar we kwamen uit op hun antwoordapparaat. Al snel belde Yvonne ons terug in het hotel en tegen 10.00 uur werden we door haar opgehaald om bij hun thuis een kop koffie te drinken. De jongens mochten in het zwembad in de tuin. Yvonne had al gevraagd of ze hun zwembroek mee wilden nemen. En dat wilden ze natuurlijk wel.
We zaten nog niet aan de koffie, geserveerd in echt Hollands Boerenbont servies, of de jongens spartelden al in het zwembad samen met Bethany. Bethany is de dochter van Douglas en Yvonne en twaalf jaar oud. De jongens speelden vooral met elkaar want engels spreken of in ieder geval proberen te spreken is veel gevraagd. Ze hebben ook nog even, samen met Bethany, met de hond gespeeld. Ondertussen was er contact geweest tussen de diverse families Stuive, hier in Grimsby. Wanneer wij langs zouden komen bij Oom Wiebrand en tante Miny en hoe laat Hilda ons daar zou kunnen treffen. We besloten te gaan lopen naar oom en tante en onderweg een aantal boodschappen te doen. We moesten in ieder geval zonnebrand, anti-muggen spul en een andere oplader voor de telefoon hebben. Richard heeft nu bij ‘Wired entertainment’ een oplader kunnen krijgen voor in de auto en straks voor in de camper. De meneer van de winkel heeft de oplader in zijn eigen auto met onze telefoon geprobeerd. En nu werkt de telefoon weer en zijn we goed bereikbaar.
Bij oom Wiebrand en tante Miny hebben de jongens dubbeldomino gespeeld. Al gauw kwam Hilda. We mochten nog even naar Soest bellen van oom Wiebrand, daar zitten nu Richards ouders. Iedereen, bijna iedereen, moest even aan de telefoon. Kees had er niet zo’n zin in. Vermoeidheid speelde zeker een rol. De jongens waren eigenlijk al niet meer in de stemming om op visite te zitten. De rare nachten eisen hun tol! Hilda vroeg de jongens of ze een eigen fototoestel hadden. Niet dus!
Na dit bezoekje liepen we weer terug naar het huis van Douglas en Yvonne om de auto te halen. Onderweg bezochten we toch nog even de ‘Dutch Store’. Oom Wiebrand bleek daar vlak voor onze komst nog geweest te zijn, in de hoop ons daar al te treffen. Niet dus, daar waren wij, nadat we in de etalage gekeken hadden, gewoon aan voorbij gegaan. Maar de oudste dochter van Douglas en Yvonne, Sarah, schijnt daar te werken, evenals Yvonne zelf. Dus toch maar even binnen gelopen. En inderdaad: Pindakaas, hagelslag en muisjes van de Ruijter. Verder ook washandjes, afwasborstels, koekjes, vleeswaren. Nederlandse boeken, verjaardagskalenders e.d. Erg grappig!
Terug bij Yvonne kregen we de auto mee en zijn we op de Niagara Escarpment geweest bij de Beamer Memorial Conservation Area. (Yvonne had nog iets voor de jongens: voor allebei een wegwerpcamera! In de tijd dat wij gelopen hadden had Hilda dit voor de jongens aangeschaft.). We wilden daar een stukje van de Bruce Trail lopen maar het werd de Lookout trail, een wandelingetje over de Escarpment uitkijkend op Lake Ontario. Een aantal leuke uitzichtpunten. Helaas was het vandaag niet al te helder. We konden niet zo erg ver kijken. Normaal zie je Toronto liggen.
Onderweg kwamen we wel heel veel eekhoorns tegen. De jongens hebben allebei, Kees meer nog dan Derk, de hele wandeling met de camera in de aanslag gelopen. Ze begrepen wel dat zo’n foto van een bruine of zwarte eekhoorn tussen bomen en groen,weinig kans van slagen zou hebben. Dus ze hebben nog geen foto gemaakt. Maar dat gaat morgen zeker gebeuren. Onderweg maakten we een nog een extra ommetje naar de Beamer Falls. Hier bleken we met de auto al langs gekomen te zijn. Deze watervallen waren vandaag niet spectaculair. Blijkbaar was er niet veel neerslag gevallen de laatste tijd, want er liep slechst een miezerig stroompje en het water rook niet heel erg fris. We zagen er ook nog een opvallend geel-zwart gevlekte vogel.
Terug van de wandeling zijn we nog even naar het Niagara Gateway Information centre geweest en hebben daar in het zelfde gebouw een maaltijd genuttigd. Vooral bij Derk was nu de batterij helemaal leeg. Bij terugkomst in het hotel hing er een briefje op de deur: “No vacancy”, het hotel zit helemaal vol. Toen de jongens hun kussen uiteindelijk roken, waren ze allebei binnen twee minuten in dromenland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
