27 juli 2007: Op weg

Vandaag is de grote dag: we vertrekken voor een reis van maar liefst vier weken naar Canada. De laatste dagen waren uiteraard druk, met inpakken en het huis aan kant maken, maar het werd toch ook steeds spannender. Derk en Kees gaan voor het eerst vliegen en voor ons is het natuurlijk ook een hele belevenis om zolang en zover van huis te zijn. Het wordt een lange reis omdat we via Londen vliegen. Dat betekent dat we al om vier uur ’s morgens met de taxi (Schiphol service) van huis worden opgehaald. De wekker ging daarom vanmorgen al om kwart over drie. Om even voor vier werd er gebeld: de taxi zou vijf of tien minuten later zijn. Geen probleem voor ons en het viel mee, want om 4 uur precies belde hij weer, dat we al naar buiten konden.

De taxichauffeur had duidelijk meer haast dan wij, hij had om 3 uur al iemand uit Houten opgehaald en moest om half zes weer in Ede zijn. Dus scheurde hij er lekker op los. Helaas voor hem werd er op de A1 aan de weg gewerkt, dus hij moest even wachten. Wij waren keurig om kwart voor vijf al op Schiphol. Dat is drie uur voor vertrek, want we vlogen internationaal en het zou ook nog eens de drukste dag van het jaar worden. Dat was te zien, maar de lange rijen (om 5 uur ’s morgens) stonden allemaal voor andere Gates, waarschijnlijk vluchten naar de zon.

Bij het inchecken vond men onze trolley te zwaar voor de handbagage, zodat we nog maar een extra rugzakje kochten om het gewicht te verdelen. We dronken nog een kopje koffie en wandelden daarna met zenuwachtige jongens naar de gate. De opstelling: Tanneke met de rode rugzak (met de reispapieren) Derk de zwarte rugzak (met de boeken van de jongens), Kees de rode trolley (met zakje met vloeistoffen) en ik met de rugzak met laptop. Alles kwam door de security check en iets te laat steeg BMI vlucht 100 op naar Londen Heathrow.

Die eerste vlucht was direct een hele belevenis want er was behoorlijk wat turbulentie vooral bij het stijgen vanaf Schiphol. Dat vonden Derk en Kees dan ook het boeiendst aan de vlucht, andere reizigers zullen daar anders over gedacht hebben. Op Londen zouden wel eens lang moeten wachten, wegens de strenge controles, maar dat viel allemaal reuze mee. We hadden ruim de tijd voor een family pack: per persoon een bagel, met beleg naar keuze, drank en een zakje chips. Rond half elf (lokale tijd) konden we aan boord gaan. Toen waren we dus al een uur of 8 onderweg en de vermoeidheid was bij sommigen al zichtbaar.

De vlucht naar Toronto (AC863) verliep voorspoedig. Kees en Derk mochten heel lang op de gameboy en wij probeerden tussen het lezen door af en toe een oogje dicht te doen, maar werden ook nog wel eens gestoord door een verzoek om nieuwe batterijen etc. Een belevenis was wel het eten onderweg. Kees kreeg als eerste een kindermenuutje aangeboden en daar heeft hij lekker van gegeten. Derk zat ook van zijn kip te smullen, het was net een rijdend restaurant met de airco heel hard aan. En natuurlijk moest ook het toilet nog geprobeerd worden.

Keurig op tijd landden we in Toronto en na wat oponthoud bij de gate en de douane werden we opgepikt door Douglas en Yvonne. Het was blijkbaar spits, want we stonden lang in de file. Uiteindelijk besloot Douglas bij Burlington binnen door te gaan, maar Kees was toen al in slaap gevallen. Tanneke en Derk hadden het ook wel gehad, zodat we om 5 uur lokale tijd allemaal achter elkaar aan in bad gingen en even lekker gingen liggen. Morgen maken we plannen voor de komende dagen.

Leuke uitspraken en reacties van de jongens vandaag:

We hadden gisteravond bij het naar bed gaan de jongens gevraagd of ze ’s ochtends hun gordijnen wilden openen, hun luxaflex op een kiertje wilden zetten en ervoor wilden zorgen dat hun pyjama ook nog mee zou gaan in de koffer. Ik (Tanneke) maakte Kees wakker: Het eerste dat hij zegt al kijkend onder zijn kussen: pyjamaatje mee! (en met dat hij dat zegt realiseert hij zich dat hij die nog aan heeft).

Derk: Het vliegtuig is net een rijdend restaurant met de airco hard aan.

De belevenis van het opstijgen volgens de jongens: “We hoeven niet meer naar Madurodam”.
En even later bij de (heftige) turbulentie: “De Efteling hebben we nu ook gehad, het lijkt wel het schommelschip!”