18 augustus: Cabot Trail en Wild life

We staan aan het begin van de Cabot Trail. Dat moest één van de hoogtepunten van de reis worden, maar nu wil het weer niet meewerken. Voor vandaag was de voorspelling niet goed, maar morgen zou het beter zijn. Vandaag zijn de voorspelling voor morgen bijgesteld en nu wordt voor morgen ook een grote kans op buien voorspeld. Wat zullen we doen? Vandaag de Cabot Trail rijden en een dag overhouden voor Louisburg of morgen en gokken op beter weer?

Eerst moest er vanmorgen getennist worden. Toen we uit bed kwamen waren er al weer andere kinderen op de baan, maar toen die hun hielen nog niet hadden gelicht stond Kees al op de baan en even later stonden we met z’n vieren een balletje te slaan. Nou ja, geen van ons heeft enige ervaring dus het zal er vast heel grappig uit hebben gezien.

Het dumpen van ons afvalwater wilde niet lukken, want de afvoer zat te ver weg en de dop wilde er niet af. We vulden wel de watertank bij en net toen het begon te regenen gingen we op pad naar Cheticamp. Cheticamp ligt aan het begin van het Cape Breton Highlands National Parc, Daar wilden we wat meer informatie over het rijden van de Cabot Trail met dit weer en de mogelijkheden van kamperen in het National Parc. Onderweg zaten we vanaf Maragree al op de Cabot Trail en zagen we waarom deze route zo geliefd is, zelfs met regenachtig weer.

Bij de Tourist Information werden we verrast door live (folk) muziek en wist een dame te melden dat ook met dit weer de route de moeite waard is, als het maar niet mistig was en ze verwachtte dat dat nu niet het geval was. We konden het beste 5 kilometer doorrijden naar het Visitors centre van het park. Daar wisten ze meer over de lokale weersgesteldheid en natuurlijk over kamperen. Zo gezegd zo gedaan. We besloten gewoon te beginnen en als we al aan het begin zouden zien dat het niet de moeite was, dan konden we altijd keren en het morgen opnieuw proberen. Na ons bij Tim Hortons nog moed ingedronken te hebben gingen we op weg.

Bij het Visitors centre zagen ze geen probleem. Kamperen kon ook tussen Cheticamp en Ingonish (het begin en het eind van het nationale park), maar dan wel zonder drinkbaar water en douches. Mooie wandelingen wisten ze ook wel en de kans op moose was toch wel erg groot, want deze komt vooral in New Foundland en op Cape Breton voor. Dat moest ik nog zien.

We waren nog maar net op weg of ik zag iets zwarts in de berm, ik wilde nog een grapje maken over moose omdat ik dacht dat het een hond was toen ik ineens zag dat het een beer was. We reden er voorbij, want ik heb nog niet de canadese mentaliteit om bij een dier direct je auto in de berm te zetten om hem rustig te kunnen bekijken en fotograferen. Bij de eerstvolgende parkeerplaats (gelukkig niet ver) draaide ik de camper en we gingen terug, want we wilden hem beter bekijken en Kees had hem nog helemaal niet gezien. Met de camera in de aanslag kwamen we op dezelfde plaats aan. Ondertussen stond er al een andere auto. De beer was er nog, maar nog voordat we hem goed konden fotograferen was hij tussen de struiken verdwenen. Jammer, maar we hadden wel een beer gezien.

Vanaf dit punt hadden Derk en Kees wel weer vol op aandacht voor de omgeving en zaten ze niet meer in hun boekjes te lezen. De route die we verder reden was prachtig met af en toe mooie uitzichten. Hoewel het niet helemaal helder was, was het wel droog en niet mistig. We besloten om een wat langere wandeling te proberen. De skyline trail had ik thuis al via internet gevonden als erg interessant. Een afwisselend landschap, mooie uitzichten, bijzondere planten en een grote kans op wildlife als moose, beren, adelaars en zelfs walvissen.

We waren bepaald niet de enige, ondanks het weer waren er vrij veel mensen op pad. We aten nog wat (calorieën stapelen) en namen onze regenjassen mee. Het eerste deel leek een beetje een snelweg, een breed sintelpad, maar na een eindje kwamen we bij een tentje waar een dame ons nog iets vertelde over de wandeling en over moose. Bovendien bleken er vandaag diverse dieren gesignaleerd langs het pad. We kregen nu toch echt het idee dat we ze zouden zien.

Na een tijdje begon het weer te regenen en gingen de regenjassen aan. Nog iets verderop stonden mensen te wijzen en te kijken naar iets naast het pad en inderdaad, op een afstandje lag een Moose rustig haar maaltijd te herkauwen. Een kilometer verderop (bij de derde bank) zou er nog één staan. Die stond er ook, maar dan een stuk dichterbij. Op zo’n 15 meter van het pad stond een enorme stier rustig te grazen. Af en toe keek hij even rond en gjng dan weer rustig verder. Het maakte ons niet meer uit hoe hard het regende, hier waren we voor gekomen.

Dat was nog niet alles, nog weer een eindje verderop stond er nog één. Toen we halverwege het pad waren, liep een boardwalk naar het puntje van de klif. Langs deze boardwalk stonden twee jongere dieren zo dichtbij dat je ze bijna kon aaien. Vanaf de boardwalk zagen we ook nog walvissen. In de tweede helft van de wandeling zagen we nog en stier en een koe met een kalf. Dat waren 8 moose in één wandeling.

We kwamen behoorlijk nat terug bij de camper, maar de Cabot Trail was eigenlijk al geslaagd, dus besloten we door te rijden naar Ingonish. Het zag er bovendien af toe naar uit dat het wat zou opklaren. Vanaf French mountain waar de wandeling was reden we verder. We waren nog maar net op weg of er stond alweer een moose op de weg. Dat was nummer 9. Onderweg zagen Tanneke en Kees nog een tiende staan.

De weg ging slingerend langs de kust verder, met mooie vergezichten. Vanaf Pleasant Bay (met heel slecht wegdek) gingen we het binnenland in. Daar reden we af en toe de laaghangende wolken in, dat gaf weer een heel ander beeld, maar met zon is het vast nog mooier. Na een tijdje kwamen we bij de oostkust van het National Parc met weer een heel andere kust. Op sommige plaatsen deed het wel wat aan Bretagne denken door de gekleurde rotsen. Ondanks dat het soms regende was het toch een mooie rit.

We hadden gedacht in Ingonish een camping met iets meer faciliteiten en waarschijnlijk Internet te treffen. Helaas was het een no hook-up camping. Wel een mooie camping overigens en met een camper redden we ons uiteraard prima. In de loop van de avond begon het wel behoorlijk te regenen. Zo erg dat we toen wij gingen tanden poetsen eerst over een slootje moesten springen om onze camper in en uit te kunnen. We hadden medelijden met de buren in hun tentjes en waren blij dat wij hoog en droog lagen.