2 augustus Icefields Parkway

Ook in deze laatste week van de vakantie hebben we nog een hoogtepunt op het programma staan, als je de boekjes moet geloven. Vandaag nemen de Icefields Parkway in de richting van Banff. Aan die weg van 233 kilometer liggen vele mogelijkheden om te wandelen en te genieten van uitzichten over watervallen, bergen, rivieren, meren en gletschers. Bovendien heb je langs die weg grote kans om wild life te zien (hertachtigen, big horn sheep of beren). We hadden een selectie gemaakt van de dingen die we wilden zien en de rest zouden we overslaan om niet aan het eind in tijdnood te komen. Voordat we konden beginnen moesten we eerst nog in Jasper, tanken, boodschappen doen en natuurlijk koffie drinken.

Vanuit Jasper namen we eerst highway 93A, dat is eigenlijk de oude verbinding tussen Banff en Jasper. De nieuwe Icefields Parkway heet nu 93. Deze gaat een 20 kilometer parallel slingerend door mooie bossen en is wat rustiger. Het asfalt behoeft wel enig onderhoud merkten we. Bij onze eerste stop, de Athabasca Falls, komt de 93A weer samen met de Icefields Parkway. Bij de Athabasca Falls konden we een plekje voor onze camper vinden en we wandelden vlot naar de waterval en daarna de rivier. Het was weer een spectaculaire waterval en daarna een mooi uitzicht over het meer daaronder. Vanaf dat moment werd het uitzcht vanuit de camper ook wat anders. De Athabasca loopt door een breed dal. De rivier is niet heel diep, maar meandert door het dal, zodat er een soort “wetlands” lijkt te ontstaan, soms tussen kale stenen, soms tussen lage begroeiing en heel veel bloemen of pluis van uitgebloeide bloemen. Dat pluis deed met de zon op deze prachtige dag vaak denken aan sneeuw. We speurden het dal af op zoek naar wild life maar dat liet zich niet zien.

De volgende stop waren de Sunwapta falls. Deze lag ook weer direct aan de parkeerplaats. We raken een beetje gewend (verwend). Het water stort zich hier weer in via een relatief smalle doorgang 18 meter naar beneden. Naarmate we verder reden kregen we ook steeds meer te zien van de gletschers die vroeger samen de Columbia Icefield vormden maar in de laatste 150 jaar enorm in omvang zijn gekrompen. Nog steeds is het een machtig gezicht, die laag ijs die als een soort glazuur boven op en bergkam ligt. Gezien de tijd lieten we een bezoek aan de Tangle Falls achterwege en reden we door naar het Icefield Centre. Gelukkig was er een aparte parkeerplaats voor campers en konden we de onze daar snel op kwijt. Op de veel grotere parkeerplaats voor “gewone” auto's was stond het af en toe helemaal vast. Bij het Icefields Centre kun je onder andere een tour maken om op de Athabasca Glacier te staan. Het alternatief is een wandeling van 1,5 kilometer, waarmee je naar de voet van de gletscher gaat, maar je mag onder geen beding zonder gids het ijs op in verband met de kans op scheuren. In het Icefields Centre was het zo druk dat dat onze lust om mee te doen aan een tour benam. We besloten zelf naar de gletscher te wandelen. Dat werd een mooi stukje klimmen over de kale eindmorene van gletscher. Op een gegeven moment passeerden we een markering die het eind van de gletscher in 1982 aangaf, tegenwoordig ligt het eind een stuk hoger. Zo veel is er dus alweer verdwenen. Over gletscher waaide een koude wind, maar daarop waren we voorbereid.

Na dit punt reden naar het volgende hoogtepunt: Peyto Lake. Dit is een prachtig blauw meer waar we een mooi uitzicht op hadden. Bow Lake sloegen we over omdat we graag in ieder geval Lake Louise en misschien ook Moraine Lake wilden bekijken en het werd al wat later. Hopelijk was daarmee de grootste drukte bij die twee punten wel voorbij. We zagen prachtige dingen, maar nog geen wild life. Bij Peyto Lake hoorden we wel iemand vertellen over een moeder beer met een jong. Ineens zagen we links van de weg knipperlichten en rechts wat auto's stil staan. Ik ging er langzaam voorbij maar zag geen mogelijkheid de camper direct aan de kant te zetten, want daar stonden al auto's. Tanneke, Derk en Kees zagen wel de grote en kleine beer. Ik was te druk met zorgen dat ik veilig tussen de andere auto's doorkwam.

We reden eerst naar Moraine Lake via een smalle, slingerende en stijgende weg. Plotseling stond het verkeer voor ons stil, misschien weer wild life? Helaas het was de file voor de (kleine) parkeerplaats bij Moraine Lake. Omkeren was geen optie, langs de kant parkeren ook niet. Met wat geduld kwamen we toch inde buurt en ons geduld werd beloond want er kwam precies op de RV-parkeerplaats een mooi plekje vrij. We volgden de trail naar boven en werden getracteerd op een prachtig uitzicht over het meer en de tien toppen die er omheen liggen. Bij de weg terug naar beneden onderweg naar Lake Louise stond weer ineens een auto stil. Ik bedacht me geen moment en zette de camper er achter. Deze keer had ik ook geluk en zag de beer een eind lager tussen de bomen het bos in scharrelen. Als laatste reden we nog naar Lake Louise. Hier ligt een plaatsje met een pompeus hotel ook weer prachtig aan een meer. Helaas verdween de zon al achter de bergen zodat de mooie blauwe kleur van het meer niet meer te zien was.

Daarna volgde nog een stukje naar onze camping, waar we na acht uur arriveerden. Het was een lange dag geweest, maar wel één die bol stond van de hoogtepunten.