31 juli: Toronto

Vanmorgen namen we afscheid van het Super 8 motel in Grimsby. Na ons gebruikelijk ontbijt vertrokken we met de koffers. Maar het was spitsuur bij de enige (langzame) lift van het motel, zodat Kees en ik uiteindelijk met de trap gingen. We reden naar Douglas enYvonne, Yvonne zou ons naar Toronto brengen, Bethanny reed ook mee. Bij Toronto was het nog even behoorlijk druk, maar verder hadden we een voorspoedige reis. Yvonne had ook nog aangeboden om ons van het Hotel naar downtown Toronto te brengen, maar dat vonden we wat veel van het goede.

Het Radisson Suites Airport Hotel is een veel groter hotel en we hebben en zeer comfortable kamer, of beter suite, want met aparte slaapkamer. Uitgerust met twee tv’s en snel wireless Internet. Na ons geïnstalleerd te hebben vertrokken we met de aanwijzingen van het hotel op zak naar de bus. Op de kaart zag het simpel en niet zo ver uit. In de praktijk was het ook simpel (één keer overstappen op de metro), maar de bus deed er lang over, want op elke straathoek was een halte. Uiteindelijk stapten we toch uit bij Union Station in downtown Toronto.

De CN Tower hadden we snel gevonden en we liepen er recht op af, maar ondertussen (het liep tegen half één) keken we ook uit naar een Tim Hortons o.i.d. voor een lunch. Het werd uiteindelijk Starbucks. Daarna kochten we kaartjes voor de CN Tower. Zowel het observatiedek met glazenvloer als de Sky Pod, helemaal bovenin. We werden wel gewaarschuwd voor de wachttijd, 40 minuten voor het observatiedek en een uur voor de Sky Pod. Vol goede moed trokken we naar binnen, we waren gister ook wel wat gewend. Dit was toch wat anders, want het was erg druk en ook vrij warm binnen. Eerst stonden we in de rij voor de … foto. Daarna voor de security en toen voor de lift. Die liften gaan heel snel: binnen een minuut brengen ze je ruim 300 meter omhoog. Ondertussen kun je door een glazen wand Toronto onder je zien verdwijnen.

Op het observatiedek heb je een geweldig uitzicht. Het was helaas niet zo helder als gister, dus konden we de overkant van het meer niet zien, maar toch kon je ver kijken. Het was er echter ook weer vrij druk en een groot deel van het dek werd in beslag genomen door de wachtrij voor de lift naar de bovenste verdieping. De glazen vloer viel een beetje tegen, die hadden we groter verwacht. Daarna sloten we aan in de rij voor de Sky Pod. Dat kostte ons inderdaad ruim een uur terwijl we voortschuifelden achter een stel japanners die echt overal foto’s van maakten met hun kleine toestellen en die foto’s dan weer uitgebreid aan elkaar lieten zien. Uiteindelijk mochten we voor ze in de lift omdat er nog plaats was voor 4 personen en zij met 6 bij elkaar wilden blijven. Vanuit de Sky Pod heb je een nog beter uitzicht, want de ramen zijn er nog iets groter. Daarna hadden we het wel gehad met wachten en sloten we aan in de rij voor de lift naar beneden, maar dat ging sneller.

Ondertussen hadden we overlegd wat we verder wilden doen, het was ondertussen na vieren. Eigenlijk wilden we nog naar Toronto Islands, maar dan moest de ferry niet te duur zijn. Op het pleintje onderaan de toren stond een informatiehokje. Het bleek een verkooppunt voor tickets voor een rondvaart te zijn en we lieten ons overhalen. De rondvaart maakte ook een stop op het eiland en we zouden met een volgende boot of met de ferry terug kunnen.

De eerst volgende boot zou om half vijf vertrekken, omdat het ondertussen vijf voor half vijf werd, moesten we maar rekenen op de boot van vijf uur. We probeerden nog door hard te lopen de eerste boot te halen, maar dat ging niet lukken, dus kochten we op de kade nog maar wat water een paar appels. Even over vijf vertrokken we en kregen we wat jolig commentaar door één van de beide kapiteins. Dit bleek wel de laatste rondvaartboot te zijn die het eiland aandeed, dus we zouden met de ferry terug moeten.

De eilanden zijn een oase in de grote stad, mooi groen, veel water veel picknick plaatsen en veel attracties voor kinderen. Bovendien is er een strand aan de kant van het Ontariomeer en diverse jachtclubs. We maakten een ommetje en zagen wat eekhoorns, mooie vogels en een bijen- of wespennest. De restaurants op het eiland zagen er niet uitnodigend uit, zodat we besloten de boot terug te nemen. We hadden hem net gemist, dus moesten we (weer) 25 minuten wachten. Op het vaste land liepen we terug naar Union Station zodat we bij het hotel in de buurt wat konden gaan eten.

Het was pas rond een uur of negen dat we uiteindelijk terug waren. Vlakbij het hotel zit een Perkins (familierestaurant). Dat leek ons wel geschikt. Het eten viel echter tegen. De sla was niet echt vers en de hamburgers waren aangebrand. Het was wel veel en niet duur. Eenmaal op onze hotelkamer waren we blij dat we niet mer hoefde te wandelen, staan en wachten en we sliepen erg lekker.