1 augustus Maligne Canyon en Maligne Lake

Over het weer hebben we deze vakantie tot nu toe geen klagen. Gister zagen we echter in het visitors center dat er vandaag wat meer bewolking zou zijn met wat “lagere” temperaturen (23 graden) een iets grotere kans op een bui. Tegen het eind van de mikddag zou het wel weer opgeklaard zijn. We waren dus ook niet verbaasd dat het vanmorgen bewolkt was. De toppen van de bergen gingen schuil in de wolken. Misschien wat frisser, maar prima wandelweer, dan maar in een lange broek.

Onze bestemming was Maligne Lake en daarvoor Maligne Canyon, waar we koffie zouden drinken. Omdat het een populaire bestemming is, moesten we op tijd zijn. Dat lukten en zonder problemen reden we naar Maligne Canyon en vonden een plekj voor onze RV. Ook in het restaurant was het nog rustig, maar de koffie leek wel lauw. Na de koffie wandelden we over en langs de eerste 4 van de 6 voetbruggen over de smalle canyon die daar begin 20e eeuw zijn aangelegd. Er waren ondertussen al veel meer, vooral Aziatische, toeristen op de been. De canyon doet denken aan kloven die we in Frankrijk ook gezien hebben met steile rotswanden en daartussen een zich naar beneden stortende rivier. Terug bij de camper bleek de parkeerplaats al helemaal vol, vandaar die drukte in de canyon en dat zou waarschijnlijk nog wel meer worden.

Wij konden rustig verder over een mooie weg naar Maligne Lake. Ondanks de regelmatig terugkerende waarschuwingsborden zagen we geen deer, elk, caribou, moose of beer. Wel maakten we nog een stop bij Medicine Lake. Dit meer kent vreemde niveauverschillen, waarschijnlijk veroorzaakt door sinkholes op de bodem. Het wordt ook wel het disappearing lake genoemd. Maligne Lake ligt aan het eind van de weg. Er stonden al veel auto's op de parkeerplaatsen, maar op P3 was voor ons nog plek zat. We hadden gekozen voor een uitdagende wandeling, namelijk naar de Bald Hills, bij elkaar ruim 10 kilometer heen en terug, maar wel “stunning views” als beloning. Bovendien was dit geen wandeling die de grote massa maakt, dus relatief rustig. Dat had als voordeel dat we naast prachtige bloemen en bomen langs het brede pad ook diverse (kleinere) dieren van dichtbij konden bewonderen. Allereerst een ground squirrel, die rustig door de berm scharrelde terwijl wij op nog geen meter afstand stonden. Daarna twee keer een soort hoen, eerst met één kuiken en even verderop zelf met 6 kuikens die rustig het pas overstaken. Nog hoger zagen we regelmatig een zwart grijs witte vogel (een grey jay) die heel nieuwsgierig naar ons kwam kijken. De “Bald Hills trail” stijgt zo'n 500 meter in 5 kilometer. Dat betekende dat we dus ook continue aan het klimmen waren en soms zelfs best steil. Het was een mooie wandeling, maar wel de hele tijd tussen de bomen, die pas tegen het eind wat minder dicht op elkaar stonden zodat we wat uitzicht hadden. Tegen 3 uur waren we op het viewpoint, waar ook weer een aantal grey jays bij ons in de buurt kwamen zitten. Hier hadden we wel een mooi uitzicht op Maligne Lake. Terwijl we stonden uit te blazen, kwam een ander gezin langs die ons wist te vertellen dat als we nog verder door zouden lopen (naar de top van de Bald Hills) het uitzicht nog veel mooier zou worden. Dat was wel nog een uur tot anderhalf extra en dat vonden we te veel. We besloten om via een steiler bospad weer af te dalen.

Ondertussen was het zoals beloofd weer helemaal opgeklaard en op de terugweg door de vallei werden we getracteerd op mooie uitzichten op de bergen om ons heen. Moe maar voldaan maakten we 's avonds nog plannen voor de volgende dag waarop de Icefields Parkway zouden rijden in de richting van Banff.